ربی

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

ربی

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

همه مدیران باید مهندس باشند

مخاطبان طرح مهندسی فرهنگی، مدیران هستند

24 آذر 1386، ساعت 16:18

رییس حوزه‌هنری گفت: مفهوم «مهندسی فرهنگی» از سوی مدیران دچار سوءتعبیر شده است.
به گزارش ستاد خبر سوره مهر وبه نقل از واحد خبر حوزه هنری،‌ حسن بنیانیان، در گفت و گو با برنامه صبح تهران، با بیان این مطلب گفت: منظور مقام معظم رهبری از «مهندسی فرهنگی»، مدیریت فرهنگی نیست، چراکه مدیریت‌های فرهنگی درحال حاضر وجود دارند. منظور ایشان این است که میزان کارآیی مدیریت‌های ما در بخش فرهنگ پاسخگوی تحولات جدید نیست، با میزان تغییرات فرهنگی تناسب ندارد و باید با تحولی جدید بازسازی شود.
وی با تاکید بر لزوم ایجاد تحول در مدیریت فرهنگی جامعه، تصریح کرد: باید طیف مدیران فرهنگی را، از کسانی که عنوان آنها «مدیر فرهنگی» است، فراتر در نظر بگیریم.
به گفته‌ رییس حوزه هنری، تمامی وزارتخانه‌های اقتصادی، سیاسی، درمانی و غیره، علاوه بر مختصاتی که برای آنها متصور شده، نقش فرهنگی تاثیرگذاری نیز دارند که اغلب مغفول مانده است.
این مدیر فرهنگی گفت:وقتی که وزیر مسکن و شهرسازی طرح تاسیس خانه‌های 36 متری را می‌دهد، باید به تبعات فرهنگی آن نیز توجه داشته باشد و تاثیر آن را روی زنان خانه دار و کودکان مطالعه کند.
بنیانیان با یادآوری گفته مقام رهبری که «هر طرحی یک پیوست فرهنگی می‌خواهد»، گفت: این یعنی اگر شما برای حل بحران مسکن، به تئوری خانه 36 متری رسیده‌اید ، باید به این نیز توجه داشته باشید که یک خانه 36 متری، زن خانه‌دار را افسرده می‌کند. البته راه حل آن این نیست که ویلا بسازیم،‌ بلکه باید به ازای این خانه 36 متری، در محیط بیرون از خانه فضایی ایجاد کنیم که کسری‌های داخل آپارتمان را برای زن خانه دار مرتفع کند.
وی با اشاره به این نکته که مخاطب طرح مهندسی فرهنگی، تمامی مدیران عرصه‌های مختلف هستند، پیشنهاد داد: نیرو‌های نظامی، انتظامی، قوای مجریه، قضائیه و هر نهاد دیگری، باید به داد و ستد خود با فرهنگ توجه داشته باشند و در این زمینه سرمایه گذاری و مدیریت کنند. در این صورت است که به طور طبیعی، برای هنرمندان تقاضا ایجاد می‌شود که با ابزار هنر به کمک آنها شتافته و داد وستد آن سازمان‌ها را با فرهنگ اصلاح کنند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا نهادهای فرهنگی، حق وتو طرح‌های وزارتخانه‌های غیرفرهنگی را دارند یا خیر،‌ عنوان کرد: متاسفانه چنین حقی وجود ندارد و البته، از ابتدا نیز نباید با چنین رویکردی وارد شد. با توجه به این که اکثر قریب به اتفاق مدیران، نیروهای متدین هستند، باید در جهت توسعه شناخت آنها تلاش کرد و این خود بهترین ضمانت اجرایی است.
بنیانیان در پایان، به لزوم مطالعه عواقب فرهنگی تصمیم‌گیری کلان کشوری اشاره کرد و گفت: نتایج فرهنگی تصمیم‌گیری‌های مدیران به سرعت ظاهر نمی‌شود، به همین دلیل، میراث برخی از مدیران برای مدیران بعدی، تنها فرهنگ‌های تخریب شده سازمانی است.

سوره مهر http://www.iricap.com/

مداحی پاپ

 

 

 

مداحی پاپ

محمد صمدی

 

 

اشاره:

مجالسی که در تعزیت مصائب آل‌الله و تکریم اهل بیت علیهم‌السلام برگزار می‌شود: از مغتنم‌ترین فرصتهای تبلیغی و ارشادی و فرهنگ‌ساز جامعة دینی ماست، که با توجه به پشتوانة اصیل و ریشه‌دار سنتی ـ‌ و به‌ویژه ـ‌ خودجوش مردمی، می‌تواند در سطح کلان اثرگذار بوده و به مؤثرترین تجل‍ّی عبادات جمعی و گسترش سن‍ّت امر به معروف و نهی از منکر، در جهان تشیع مبدل شود.
بالتبع هر‌گونه انحرافی در این زمینه نیز می‌تواند به همین میزان حساس و مهم فرض و دیده شود. چندی پیش «حسینیه یا خانقاه» را در صفحات مجله دیدید و موضع‌گیری‌های متعدد ـ و متأسفانه فعلاً شفاهی‌ ـ و اعلام‌نظرهای گوناگونی را در پی داشت. «تقابل شور و شعور» فراخوان دیگری در همین راستاست و دستی که در انتظار یاری ـ‌ مکتوب ـ‌ اهالی قلم و اهل تحقیق و دغدغة فرهنگی در این زمینه، دراز شده است.

***
از روزی که رسول اکرم صلی‌الله علیه و آله و سلم فرمود: «از قتل حسین علیه‌السلام حرارتی در دلهای مؤمنان ایجاد می‌شود که هیچ‌گاه سرد نخواهد شد»، تمام محر‌ّمها و عاشوراها شاهدند که این روایت از زبان حق صادر شده و این خود محکم‌ترین سند این روایت است.
حقیقت این است که هر مصیبتی را نسیانی است و هر مصیبت‌زده‌ای را آرامشی، غیر از مصیبت حسین علیه‌السلام که اعظم المصائب است. یکی ـ و تأکید می‌کنیم تنها یکی ـ از مظاهر و تجلیات این مصیبت در عالم ارض، مجالس حسینی است که به وسیله دوستداران و شیعیان آن حضرت برگزار می‌شود و از آنجا که شمس جمال و کمال آن حضرات هر روز پرفروغ‌تر و نورانی‌تر از پیش می‌تابد، این روزها شاهدیم که نسل سو‌م انقلاب به هیئتها و مجالس اهل بیت علیهم‌السلام بیش از پیش توجه می‌کنند. در همین وهله اول باید گفت که شکراین نعمت از دست و زبان احدی برنمی‌آید و این جز موهبتی دیگر از مواهب حضرت ارحم الراحمین به این کشور نیست.
تجمع جوانان حول محور اهل بیت ‌علیهم‌السلام و یا لااقل به بهانه آن حضرات، نعمتی است که فقط وقتی خدای نکرده از دست برود متوجه عظمت و مبارکی آن می‌شویم.
در این میان نقش مد‌ّاحان به عنوان گردانندگان بخش مهمی از این مجالس باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.
در حقیقت، محوری بودن شخصیت مداح در بین عام‍ّه هیئتیها در شرایطی که منبرهای سخنرانی ما ـ جز در مواردی معدود ـ با سلیقه جوانان امروز سازگاری ندارد، بیشتر به این اهمیت دامن می‌‌ز‍‌ند.
بنابراین در این روزگار، مداحی شاخصه و نماد مجالس و محافل اهل بیت علیهم‌السلام است.
این نوشتار می‌کوشد در حد وسع و توانایی نویسنده و حوصله مخاطب، به آسیبهای وارد آمده بر مداحیهای جدید که این روزها بسیار باب شده، بپردازد. توضیح اینکه مطمئنا‌ً منظور ما از «مداح» همة برادرانی که از سر اخلاص و ادب سر بر آستان مبارک آل‌ا... علیهم‌السلام نهاده‌‌‌اند و به لباس نوکری این خاندان ملب‍ّس شده‌‌اند، نیست که خاک پای آنان سرمة چشمان ماست، منظور ما همانهاست که می‌دانیم و می‌دانید.
---------------------------------------------------------------------------
آسیبهای وارد آمده بر مداحی امروز را می‌توان از سه دیدگاه مورد بررسی قرار داد. ابتدا از منظر فرم و قالب، سپس از منظر محتوا و مطالب و سپس آسیبهایی که شخصیت مداحان امروز را تهدید می‌کند.

الف) آسیب‌شناسی مداحی امروز از منظر فرم و قالب:

1) توجه بیش از حد به قالب و ظاهر مداحی:
در گذشته مداحان، مضامین و محتواهای عالی و بلند را در قالب اشعار و نوحه‌ها و سبکهای مناسب در اعماق جان شنوندگان می‌نشاندند و تمام هنر مداح در این بود که آن مطالب را با تأثیرگذارترین شکل ممکن به مخاطب تحویل دهد.
امروزه اما قرار است تا در قالب فلان سبک و فلان نوحه و فلان نغمه، محتوایی نه چندان عالی به گوش شنونده برسد و بین این دو روش فرسنگها فاصله است.

2) استفاده از سبکهای مبتذل، تقلیدی و نچسب:
یکی از مشکلات جدی مداحیهای جدید رواج بی‌حد و حصر آهنگها و سبکهایی است که هیچ هماهنگی و قرابت و نسبتی با فرهنگ اهل‌ بیت علیهم‌السلام و مجالس آنها ندارد. تا جایی که متأسفانه بعضی از آهنگهای مورد استفاده مداحان کپی برابر با اصل موسیقیهایی است که شنیدن آن حرام قطعی است.
استفاده از این آهنگها، جدای از اینکه دون‌ شأن حضرات اولیا ء و مجالس آنان است، وقتی برای مخاطبی خوانده شود که قبلا‌ً ولو یک بار این آهنگ را شنیده باشد، تداعی ذهنی نامطلوبی خواهد داشت.
در گذشته نواها و نغمات استفاده شده در تعزیه ایرانی آن‌قدر دارای غنای موسیقایی بود، که به نظر بعضی صاحب‌نظران موسیقی، ضامن حفظ موسیقی ایرانی بوده است. (مقاله استاد ابوالحسن خان صبا، نوشته شده در سال 1335 شمسی) و حتی نقل می‌شود که بعضی بزرگان موسیقی ایران از جمله ابوالحسن اقبال‌السلطان برای یادگیری و درس‌آموزی در مجالس تعزیه حضور می‌یافته‌اند (به نقل از استاد موسی معروفی)
ترجیح می‌دهیم قضیه را به همین جا ختم کنیم و نپرسیم که جواب مستمعان مؤمنی را که می‌پرسند بعضی آقایان مداح این سبکها ـ را از کجا یاد گرفته‌اند چه باید داد؟ مطمئناً اینجا دیگر نمی‌توان گفت: این هم عنایت ارباب بوده.!

3) رواج نوحه محوری و شور محوری و کم‌رنگ ‌شدن روضه‌خوانی:
کسانی که تجربه مداحی دارند می‌دانند که خواندن نوحه اعم از زمینه، ریز، واحد و یا شور به مراتب آسان‌تر از خواندن مصیبت و روضه است. در حقیقت پختگی و هنر و روحیات یک مداح هنگام خواندن روضه خود را نشان می‌دهد.
این روزها به نظر می‌رسد بسیاری از مداحان جوان برای میان‌بر رفتن این راه، از خواندن روضه و مصیبت گریزانند و ترجیح می‌دهند قسمت اعظم مجلس خود را با نوحه پر کنند.
یکی دیگر از دلایل این امر، قابلیتهای زیاد نوحه برای تنوع‌سازی و جوش و هیجان و تحرک بیشتر آن برای جوانان است. البته بعضی مداحان عنوان می‌کنند که نه خودشان و نه مستمعشان ـ که احتمالا‌ً بسیار آماده و کنایه‌فهم است ـ تاب شنیدن روضه و مقتل را ندارند و آنها هم به همین دلیل نوحه می‌خوانند. بگذریم که در نوحه‌ها گاهی مطالبی خوانده می‌شود که در هیچ مقتل مکشوفی به این صراحت و با این بی‌پرده‌گی گفته نشده است!

ب) آسیب‌شناسی مداحی امروز از منظر محتوا و مطالب:

1) خواندن روضه‌های دروغ و بی‌پایه:
این معضل از قدیم همواره گریبانگیر بخشی از جامعه مداحان بوده و در حقیقت میدانی بزرگ برای آزمایش تقوای مداح به حساب می‌آید. انتخاب اینکه شما با یک کلمه دروغ، مجلسی را سرتا پا اشک و داد و فریاد کنید یا اینکه مقتل را راست و مستند بخوانید و حتی اگر یک قطره اشک از چشم کسی نریزد و شما صرفا‌ً به وظیفه‌تان عمل کرده باشید، امتحانی است بسیار بزرگ.
نقل است که شخصی در خواب دید که نسبت به حضرت اباعبدالله علیهم‌السلام بی‌ادبی و جسارت کرده است. فردا صبح پیش یکی از علما ء بزرگ آن دوره رفت و جریان خواب را نقل کرد. آن عالم با اندکی تأم‍ّل فرمود: شما روضه‌خوان هستید؟ مرد گفت: بله. ‌آن عالم بزرگوار فرمود: دیگر روضه دروغ نخوانید.
صورت برزخی و مثالی بعضی مطالب و روضه‌های دروغ و جعلی، همان‌ است که آن شخص در خواب دیده بود. آشنا نبودن مداح با تاریخ و مقاتل معتبر و مشهور، باعث می‌شود که در خواندن روضه به ذکر وقایع مجعول و بی‌پایه پناه ببرد و بسیاری اوقات به بهانه «زبان حال» گفتن، چیزهایی بگوید که موجب وهن و کسر شأن حضرات ائمه ‌علیهم‌السلام شود.
کلام آن حضرات و نحوه برخورد و سلوک ایشان در هنگام مصیبت دیدن، اضطرار، غم، خشم، شادی و... بسیار بسیار ظریف‌تر و دقیق‌تر از آن است که ما و امثال ما بتوانیم در چهارچوب زبان حال به جای آن بزرگواران حرف بزنیم. چون در هر صورت زبان حال نیز اثر خود را در ذهن شنونده می‌گذارد و حتی اگر بداند اینها واقعیات و مسل‍ّمات تاریخی نیست و ساخته ذهن مداح است، بالاخره به مرور زمان در شکل‌گیری فضای ذهنی او نسبت به اولیای دین و قیام و نهضت عاشورا بسیار تأثیرگذار است.
و این‌گونه است که ابعاد حماسی شخصیتی بزرگوار مانند حضرت عقیله بنی‌هاشم زینب کبری سلام‌الله علیها، کم‌کم از روضه‌ها و مراثی حذف می‌شود؛ زیرا مداحی که زبان حال می‌خواند، هیچ‌گاه درنمی‌یابد که چگونه می‌توان در عین زن بودن و سر تا پا عاطفه بودن، چگونه می‌توان در عین مصیبت کشیدن و در زنجیر دشمن اسیر شدن، باز این همه بزرگ و حماسی و عزیزالنفس بود. در نتیجه در قالب زبان حال و روضه‌های جعلی و ساختگی، این شخصیت بزرگوار را همچون یک زن معمولی مصیبت‌دیده معرفی می‌کند.
بدبختی بزرگ دیگر این است که مداح معمولاً در تکرار زبان حال، دیگر اشاره‌ای به زبان حال بودن مطالب ندارد و آن را نیز هم‌ردیف روضه‌ها و واقعیات تاریخی مطرح می‌کند و با این روش بسیاری از این زبان حالها که ساخته و پرداخته ذهن مداح است، کم‌کم به صورت یک باور عمومی و جزئی از تاریخ عاشورا به حساب می‌آید.

2) استفاده از اشعار نامناسب
یکی از خصوصیات و لوازم مداح شدن در گذشته آشنایی با ادبیات، شناخت شعر و تسل‍ّط بر نحوه اجرای اشعار مختلف بوده است. امروزه اما بعضی مداحان جوان این نیاز را در خود احساس نمی‌کنند و با پیاده کردن اشعار از روی نوار و CD بر کاغذ و دوباره‌خوانی آنها، دیگر حتی نگاهشان به دیوانها و مجموعه‌های شعر نمی‌افتد.
یکی از توصیه‌های مهم رهبر معظم انقلاب به مداحان اهمیت دادن به شعر و نخواندن اشعار سبک و ضعیف در مجالس است، حتی اگر آن شعر ضعیف با اخلاص و حالی خوش سروده شده باشد. متأسفانه جز تعدادی معدود از مداحان که اغلب از پیر غلامان این آستان مقدس هستند، بقیه توجه شایسته‌ای به رهنمود ایشان نکردند.
در طول تاریخ نیز شاهدیم که شعر شعرایی مانند کمیت و دعبل و سید حمیری و... به لحاظ ادبی و قو‌ّت شعر در جایگاه رفیعی قرار داشته و جز ء اشعار محکم و فخیم زمان خود محسوب می‌شده‌اند.
عقل انسان نیز تأیید می‌کند که انسان برای مدح بهترین شخصیتهای عالم باید از بهترین ابزار و وسایل استفاده کند که یکی از این ابزار و وسایل شعر است.
امروزه در هیئتها، بسیاری از چیزهایی که به‌ عنوان شعر، مخصوصاً در قالب نوحه و شور خوانده می‌‌شود، حتی فاقد وزن و ردیف و قافیه صحیح است. نکته مهم دیگر رواج ادبیات عرفانی و غنایی ایران در هیئتهای مذهبی، طی سالهای اخیر است.
به این روند توجه کنید:
مداح، نام رابطه خود و مستمع با اهل بیت علیهم‌السلام را، عشق می‌گذارد و چون در حافظه تاریخی این ملت، عشق با ادبیات عرفانی و غنایی شناخته می‌شود، به سراغ آن اشعار می‌رود و صحبت از خال و لب و گیسو و قد و قامت به‌میان می‌آورد، بی‌آنکه متوجه باشد که در آن ادبیات این الفاظ نشانه‌ای بودند برای بیان معانی عرفانی.
رواج این کار حتی گاهی باعث توهین به ساحت مقدس اولیا ء علیهم‌السلام می‌شود. آن‌قدر روی این اشعار تأکید می‌شود که در نهایت تصویر ابوالفضائل کربلا، جناب عباس علیه‌‌‌السلام، از آن کوه کرامات و بزرگواریها تبدیل می‌شود به یک جوان رعنا و رشید و زیبا‌صورت و زیبا‌چشم و البته غیور و همیشه غضبناک.
و خدا می‌داند بسیار پیش آمده که بعضی اشعار و حرفها در مورد شخصیتهایی مثل ناموس عالم خلقت حضرت زهرای مرضیه سلام‌‌الله علیها و یا حضرت رقیه سلام‌الله علیها از زبان مداح بیرون آمده که عرق شرم بر پیشانی کسانی نشانده که ذره‌ای و فقط ذره‌ای از حرمت و عظمت این بزرگواران را درک کرده‌‌اند.

3) استفاده از گویش کوچه بازاری و لهجه اهل باطل:
ظاهراً این به عنوان یک ارزش در بین مداحان مطرح شده که مداح باید داش‌مشدی‌گری و لوطی‌گری را در حد اعلای آن رعایت کند. این امر وقتی بیشتر به چشم می‌آید که شما خارج از یک مجلس با شخصی از طیف مداحان برخورد داشته باشید. از مشخصات این نوع ادبیات استفاده از الفاظ سخیفی است که به هیچ‌وجه در شأن زبانی نیست که به ذکر حضرات ائمه علیهم‌السلام گویاست.
حتی کلفت‌ کردن صدا نیز به تبعیت از همین فرهنگ و گویش در بین بسیاری از مداحان نوجوان و جوان باب شده است و حال آنکه این ادبیات هیچ‌گاه در بین بزرگان دینی ما و علما ء سلف، سابقه و رواج نداشته و هر چه بوده ادب و وقار و طمأنینه بوده.

4)‌ فاش خواندن مصیبت:
یکی دیگر از آسیبهای محتوایی مداحی امروز این است که مداح وقتی هم چند دقیقه محدود به روضه‌خوانی می‌پردازد، روضه را اصطلاحا‌ً مکشوفه می‌خواند. این امر شاید به این دلیل باشد که بر فن و هنر مرثیه‌خوانی مسل‍ّط نیست.
یک استاد صاحبدل و دل‌سوخته می‌تواند حتی با نقل مقدمات یک روضه، مانند وداع حضرت علی‌اکبر علیه‌‌السلام با اهل حرم و مطالبی شبیه این، مجلس را به اوج احساس برساند و به اصطلاح از مجلس اشک بگیرد و ممکن است کس دیگری برای گریاندن مستمع در همین روضه به فجیع‌ترین حالت ممکن حتی مقصود مقتل را از اصطلاح «اربا‌ً اربا‌ً» هم تشریح کند.
هنوز بازار نوار یکی از مداحان عزیز گرم است که شعر آتشین و سنگین: «او می‌دوید و من می‌دویدم...‌» را همراه با گروه ارکستر اجرا کرده، شعری که در سال فقط یک‌بار آن هم در ظهر عاشورا اگر حال مجلسی اقتضا ء کرد می‌شود یکی دو بیتش را خواند و دیگر هیچ نخواند.
واقعا‌ً اگر ما اعتقاد داشته باشیم حضرت صاحب‌الامر علیه‌السلام در مجالس ما حاضر و ناظر هستند باز هم مجالس ما و مداحی ما همین وضع را خواهد داشت؟

5) محو شدن برخی سنتهای پسندیده:
در گذشته بین جامعه مداحان بعضی سنتهای پسندیده رواج داشته از جمله خواندن قصاید پندآموز و یا خواندن متن یک روایت همراه با ترجمه و توضیح مختصر که برای آماده‌تر شدن دلها و ایجاد یقظه و تن‍ّبه در مستمع، بسیار مفید بود.
در بعضی مواقع نیز مجلس با مناجات آغاز می‌شده و به قول یکی از منبریان قدیمی تهران، اول خودشان را کیسه می‌کشیدند بعد برای امام حسین علیه‌السلام گریه می‌کردند.
این روزها به نظر می‌رسد که در بین مداحان جوان و امروزی این سنتهای نیکو در حال از بین رفتن است.

6) فراموش شدن ماهیت حقیقی و ناب عزاداری:
برای درک بهتر این موضوع کافی‌ست سری به بهشت زهرا بزنید و بر سر قبر کسی که تازه به خاک سپرده شده و اطرافیان او بر سر مزارش نشسته‌اند بروید و گریه و عزاداری آنها را مقایسه کنید با انواع و اقسام مدلهای سینه‌زنی پاپ و راک و... که این روزها مد شده و به کلی خالی از روح و باطن هستند.
و حالات مصیبت‌زده‌ها را مقایسه کنید با حالت مداحی که در اوج مصیبت خواندن به تنظیم نبودن صدای میکروفن اعتراض می‌کند.

7) عدم توجه به مسائل اجتماعی روز:
در حقیقت ترویج و اشاعه دین فردگرایانه یکی از آفات مهم بعضی از محافل دینی امروز ماست. بی‌توجهی نسبت به مسائلی مانند فقر، فساد، فقدان عدالت اجتماعی، تبعیض و... در بعضی مجالس مذهبی، آفتی است که در صورت بی‌توجهی، نوع دین‌ورزی جوانان را کاملاً دچار تحریف خواهد کرد و جوانان هیئتی ما به سوی صوفی‌گری و عزلت‌گزینی کشیده خواهند شد. در زمان جنگ مملکت ما نیاز به رزمنده پرشور و عاشق داشت. هیئتهای آن روز نیاز آن روز را به درستی درک کردند و از همین مساجد و هیئتها و روضه‌ها بود که بسیجیان عازم جبهه می‌شدند.

8) پرداختن به آنچه مستمع بیشتر می‌پسندد به جای آنچه باید بشنود:
تمایل مخاطب عام، بیشتر به سمت مطالبی است که در جهت تأیید و امید بخشیدن به او و مطابق ذوق و سلیقه او باشد نه در جهت اعتراض و اصلاح و فرهنگ‌سازی.
و مداح باید خود را از این آفت بر حذر دارد.
نمونه‌های بسیاری از این تعامل را این روزها می‌بینیم که مداح طبق خواست و سلیقه صاحب هیئت یا جو‌ّ حاکم بر یک هیئت خاص می‌خواند و مورد مقبولیت و تأیید آن جمع قرار می‌گیرد. یعنی مداح دنباله‌روی مستمع می‌شود.
مثلا‌ً خود مداح مقید به نماز اول وقت است ولی وقتی در یک جو‌ّ خاص که به عزاداری بیش از نماز اهمیت می‌دهند قرار می‌گیرد، نه خود نماز اول وقت می‌خواند و نه دیگران را امر به معروف می‌کند.
بعضی از مداحان با‌تقوا که شاهد اعمال خلاف شرع و شئونات اسلامی در بعضی هیئتها هستند، از ترس گریز مخاطبشان از یک تذکر عادی و دوستانه نیز ابا دارند و ترجیح می‌دهند همه چیز را به امام حسین علیه‌السلام بسپارند.

9) طبقه‌بندی مستمعان
از رسومات بسیار ناپسند این روزگار در باب مداحی، تبعیض و تقسیم‌‌‌بندی مستمعان به محرم و نامحرم(!) و عمومی و خصوصی است آن هم در مجالس عمومی.
مداح بعضی حرفها را می‌گذارد برای وقتی که نامحرمی در مجلس نباشد و همه به‌اصطلاح، اهل حال باشند و این مطلب را هم پشت میکروفن و در جلوی همه خلق‌الله و با افتخار می‌گوید. و من مستمع بی‌حال نامحرم تازه‌وارد ناشی فکر می‌کنم، با امام حسین، و دم و دستگاه حضرتش نامحرم هستم و این غصه مجال این فکر را به من نمی‌دهد که وقتی حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السلام لیاقت تشرف به مجلس اباعبداالله را به تو مرحمت فرمودند و تو را قابل حضور ـ فقط حضور خشک و خالی‌ ـ در این مجالس دانسته‌اند، مداح و بزرگ‌تر از مداح کیست که تو را شهروند درجه 2 و 3 آرمان‌شهر امام حسین علیه‌‌السلام بداند و خود و هم‌مسلکانش را شهروند درجه 1؟

10) عرفی‌گرایی:
به معنی شکستن وجه قدسی و ملکوتی اولیای دین است. در هنگام خواندن مدح و مرثیه، مداح ممکن است در دو دام بیفتد.
دام اول: اسطوره‌سازی
یعنی مداح شخصیت اولیای دین را همتراز شخصیتهای اسطوره‌ای قرار می‌دهد و تنها بر یکی از وجوه شخصیتی اولیا تأکید می‌کند به‌گونه‌ای که مثلا‌ً حضرت امیر‌‌المؤمنین صلوات‌الله‌علیه در حد پهلوان پهلوانان عالم نمود پیدا می‌کند و وجوه دیگر شخصیت ایشان مورد غفلت قرار می‌گیرد.
در حقیقت مداح به دنبال جنبه‌هایی می‌گردد که در خود به آنها بیشتر علاقه دارد و در نتیجه مداحان جوان، امیرالمؤمنین علیه‌السلام را همان پهلوان با‌قدرت مافوق بشر ترسیم می‌کنند و حضرت عباس‌علیه‌السلام را نیز به همراه کمی چاشنی جمال و زیبایی همین‌طور، و امام حسین‌علیه‌السلام می‌شود مظلومیت محض، نه حماسه‌ای، نه صلابت و هیبتی، نه خطابه و سیاست و حکمتی...
دام دوم: هم‌ذات‌پنداری با شخصیتهای دینی
مداح خود را به جای اولیای دین قرار داده و سپس تشخیص می‌دهد که اگر من به جای او باشم در آن لحظه چه حرکتی انجام می‌دهم؟ و این می‌شود زبان حال! فارغ از اینکه نگاه آنها به عالم به اندازه طول و عرض این عالم با نگاه ما به این عالم و اتفاقاتش متفاوت است.

11) اظهارنظر پیرامون مسائلی که دربارة آنها تخصص ندارد.
از آسیبهای جدی مجامع و محافل مذهبی امروز ما، این است که علاقه جوانان به مداحان باعث شده تا مداحان خود را در جایگاه وعظ و افتا ء و دستگیری از خلق ببینند و اگر صلاحیت و دانش این کار را داشتند چقدر خوب بود.
بعضی از مداحان امروز، هم منبری‌اند هم خطیب، هم استاد اخلاق و سیر و سلوک، هم مرجع تقلید، هم کارشناس و تحلیل‌گر مسائل سیاسی و اقتصادی و علمی و نظامی و... و هم روضه‌خوان!
به عنوان نمونه بارها شنیده‌ایم که بعضی آقایان در مجالس مولودی این‌چنین افاضه فرموده‌‌اند که:
هر چه بیشتر کف بزنید حضرت زهرا سلام‌الله علیها شادتر می‌شوند.
حضرت زهرا سلام‌الله علیها از سر همه تقصیرات و اسائه ادبهای ما بگذرد که اگر چنین شود خدا هم می‌گذرد.

ج) آسیبهایی که شخصیت مداحان را تهدید می‌کند:

1) غفلت از تهذیب نفس:
متأسفانه گاهی دیده می‌شود که چون مداح خود را برخوردار از نعمت ارتباط روحی با حضرات ائمه علیهم‌السلام می‌بیند، نسبت به تهذیب نفس و رعایت و تمرین تقوا، غفلت می‌ورزد. فراموش نکنیم که آن حضرات با بیانهای مختلف و در روایات متعدد، فرموده‌اند: «دوست ما نیست مگر کسی که ترک حرام و ایتان واجب داشته باشد»
اثرات سو ء آلوده بودن مداح به بعضی رذایل، به مراتب بیشتر از آلودگی دیگران است. زیرا در نظر عوام مردم، مداح نماینده و تابلوی دستگاه سید‌الشهدا علیه‌السلام به حساب می‌آید و توقع مردم از این قشر توقع دیگری است.
یک برخورد نامناسب ممکن است پای جوانی را لااقل تا مدتها از این مجالس سراپا نعمت و برکت و مغفرت کوتاه کند که این خود گناه بسیار بزرگ دیگری است.
یادمان باشد عزیزترین نوکران در آستان حضرت اباعبدالله علیه‌‌السلام، متواضع‌ترین، مهربان‌ترین، باتقواترین و بااخلاص‌ترین نوکران هستند نه خوش‌صداترین و پرجوش و خروش‌ترین و معروف‌ترین.

2) مرید‌بازی و نوچه‌پروری:
شاید دلیل رواج این آفت این باشد که مداح به دلیل نداشتن هنر مجلس‌گردانی و ارتباط با هر نوع مخاطب، فقط در شرایطی خاص و با حضور عده‌ای خاص می‌تواند خوب بخواند و گرمی مجلس او وابسته به حضور همین اشخاص و شنوندگان حرفه‌ای است. گریه‌کن حرفه‌ای، سینه‌زن حرفه‌ای، کنایه‌فهم حرفه‌ای‌ و...
و در هر صورت این هم یکی از نتایج غفلت از تهذیب‌ نفس است.
خدا رحمت کند حضرت امام را که برقی از نور محمد و آل محمدعلیهم‌السلام بود در آینه زمان ما.
نقل شده که ایشان اجازه نمی‌دادند هیچ‌کس اعم از شاگرد و مرید و طلبه و... پشت ‌سرش راه برود. می‌ایستاد تا همه رد شوند و دوباره تنها و به دور از هیاهو و تشریفات از کوچه عبور می‌کردند.

3) عدم ارتباط با علما ء و روحانیت:
مداح و غیر مداح اگر با روحانیت و علمای ربانی ارتباط نداشته باشند، در معرض سقوط قرار دارند و فرقی بین بی‌سواد و روشنفکر آنها نیست. نتیجه عدم ارتباط با روحانیت و علمای عامل دین، باز شدن پای انواع و اقسام بدعتها در مجالس حسینی است.
امام حسین منهای تقوا، امام حسین منهای انجام وظایف اجتماعی و در یک کلام امام حسین منهای دین، از اثرات سو ء این جدایی است.
البته در این میان بعضی طلاب و روحانیان و اهل علم نیز بی‌تقصیر نیستند. چرا که زمانی عمود خیمه مجالس حسینی علما بودند و امروز حاشیه‌نشین و سخنران قبل از مداحی شده‌اند.
زمانی در همین مملکت مجتهدان جامع‌الشرایط ما هم منبری بودند و هم روضه‌خوان. و مگر شیاطین انس و جن می‌توانستند به این راحتی در چنان مجالسی رخنه کنند؟

منبع:سایت سوره مهر

 

 

ویژگیهای آخرالزمان

یوسفعلی میر شکاک

 




اشاره:

اوایل آخرالزمان را با درگذشت پیامبر گرامی اسلام مقارن دانسته‌اند و اواخر این عصر به راستی تیره و تباه را ایام قبل از ظهور امام قائم علیه الصلوه و السلام. در مقالات پیشین یادآور شدیم که آخرالزمان با نیست‌انگاری ملازم است، اکنون فارغ از طرح مسئله نیست‌انگاری می‌خواهیم برخی از ویژگیهای دیگر آخرالزمان را با رجوع به گفتار امام گرامی ایزدیان یعنی جعفربن محمد علیه الصلوه و السلام بر خود معلوم کنیم؛ با این یادآوری که هر آنچه از احادیث آسمانیان در خلال مقالات پیشین آوردیم، بی‌شک و شبهه یا مربوط به روزگار کنونی بوده یا از اوضاع فجیع سالهای آینده خبر می‌دهند و محور و مدار گفتارهای پیشگویانه آسمانیان، وضع عمومی کشورهای اسلامی و مسلمانان در آخرالزمان است.

*
امام علیه السلام می‌فرماید: آنگاه که دیدی که قمار آشکارا شد (و رأیت القمار قد ظهر) و دیدی که شراب علناً فروخته و از آن ممانعت نمی‌شود (و رأیت الشراب تباع ظاهراً لیس علیه مانع) و دیدی که زنان مسلمانان خود را در اختیار اهل کفر می‌نهند (و رأیت النسا ء یبذلن انفسهن لأهل الکفر) و دیدی که نزدیک‌ترین مردم به حاکمان کسی است که به سبب ناسزا گفتن به ما اهل بیت مورد ستایش است (و رأیت اقرب الناس من الولاه من یمتدح بشتمنا اهل البیت) و دیدی که گوش سپردن به قرآن بر مردم گران می‌آید و سبک است گوش دادن به باطل (و رأیت القرآن قد ثقل علی الن‍ّاس استماعه و خف‌ّ علی الن‍ّاس استماع الباطل) و دیدی که حدود دین ضایع شد و هر گونه که هوا و هوس اقتضا کرد، به کار بسته شدند (و رأیت الحدود قد عطل‍ّت و عمل فیها بالاهوا ء) و دیدی که مردم به حج می‌روند و جهاد می‌کنند نه در راه خدا بلکه برای دستیابی به مال و عنوان (و رأیت طلب الحج و الجهاد لغیر الله) و دیدی فرمانروا مؤمن را برای خاطر کافر خوار می‌کند (و رأیت السلطان یذ‌ّل للکافر المؤمن) و دیدی که ویرانی بر آبادانی فزونی یافته است (و رأیت الحزاب قد اُدیل من العمران) و دیدی که مرد مسلمان ریاست خواهی می‌کتد تا به مال دنیا برسد (و رأیت الرجل یطلب الرئاسه لعرض الدنیا) و خود را به بدگویی شهره می‌کند تا از او بترسند (و یشه‍ّر نفسه بخبث اللسان لیت‍ّقی) و دیدی که مرد روز را به شب می‌رساند در حال نشوه ـ نشئه ـ است و شب را به صبح می‌آورد در حال مستی و توجه نمی‌کند که مردم دربارة او چه می‌گویند (و رأیت الرجل یمسی نشوان و یصبح سکران لایهتم بما یقول الناس فیه) و دیدی که با جانوران آمیزش می‌شود (و رأیت البهائم تنکح) و دیدی که دلهای مردم سخت و نامهربان شد و دیده‌هایشان خشک، (و رأیت قلوب الناس قد قس‍ّت و جمدت اعینهم) و یاد خدا بر آنان گران آمد (و ثق‍ّل الذکر علیهم) و دیدی که کسب حرام فراگیر شد از بسیاری رغبت مردم به‌ آن (و رأیت السح‍ّت قد ظهر بتنافس فیه) و دیدی که نمازگزار همانا برای آنکه مردم او را ببینند نماز می‌گزارد (و رأیت المصل‍ّی ان‍ّما یصل‍ّی لیراه الن‍ّاس) و دیدی که فقیه فقه می‌ورزد نه برای دین، برای طلب دنیا و ریاست. (و رأیت الفقیه یتف‍ّقه لغیر الدین یطلب الد‌ّنیا و الرئاسه) و دیدی که مردم با کسی همراه‌اند که قدرتمندتر باشد (و رأیت الن‍ّاس مع من غلب) و دیدی که جویندة حلال نکوهش و سرزنش می‌شود (و رأیت طالب الحلال ی‍ُذم‌ّ و یعی‍ّر) و جویندة حرام مورد ستایش است و بزرگ شمرده می‌شود (و طالب الحرام یمدح و یعظ‍ّم) و دیدی که م‍ُرده مورد تمسخر قرار می‌گیرد و کسی در مرگ او زاری نمی‌کند (و رأیت المیت یهز‌ّ ء به فلایفزع له احد) و دیدی که هر ساله بدعتها و بدیهایی تازه پیش می‌آید بیش از آنچه پیش‌تر بود (و رأیت کل عام یحدث فیه من البدعه و الش‍ّر اکثر مما کان) و دیدی که مردم و اجتماعات پیروی نمی‌کنند مگر از ثروتمندان.
(و رأیت الخلق و المجالس لایتابعون ال‍‌ّا الاغنیا ء) و دیدی که نشانه‌های ظهور در آسمان پدید آمده اما هیچ‌کس از آنها بیمی ندارد (و رأیت الآیات فی‌السما ء لا یفزع لها احد) و دیدی که مردها آشکارا با زنان در می‌آمیزند آن گونه که چارپایان بر یکدیگر می‌جهند و هیچ‌کس از بیم مردم بدی را نفی و انکار نمی‌کند (و رأیت الن‍ّاس یتسافدون کما تسافد البهائم، لا ینکر احد منکراً تخ‍ّوفاً من الن‍ّاس) و دیدی که مرد مال بسیار در آنچه طاعت خدا نیست، خرج می‌کند و از خرج شدن مال اندک در راه طاعت خداوند مانع می‌شود (و رأیت الر‌ّجل ینفق الکثیر فی غیر طاعه الله، و یمنع الیسیر فی طاعه الله) و دیدی که زنان فرمانروایی یافته‌اند و امور برابر با هوا و هوس آنهاست (و رأیت النسا ء قد غلبن علی الملک و غلبن علی کل أمر، لایؤتی الا‌ّ ما له‍ّن فیه هوی) و دیدی مرد چون روزی بر وی گذشت که در آن گناهی بزرگ مرتکب نشده یا کم‌فروشی و گران‌فروشی نکرده یا حرامی نخورده یا شرابی نیاشامیده باشد، اندوهگین و مغموم است و چنان می‌انگارد که آن روز از عمرش به هدر رفته است (و رأیت الر‌‌ّجل اذام‍ّر به یوم و لم یکسب فیه الذ‌ّنب العظیم من فجور أو بخس مکیال أو میزان أو غشیان حرام أو شرب مسکر، کئیباً حزیناً یحسب ان ذلک الیوم علیه و ضیعه من عمره) و دیدی که اذان گفتن مزد دارد و نماز گزاردن مزد دارد (و رأیت الاذان بالأجر و الص‍ّلاه بالأجر) و دیدی مساجد از کسانی پر می‌شود که از خدا نمی‌ترسند و در آنجا برای غیبت و بدگویی و خوردن گوشت حق‌طلبان، فراهم می‌آیند و ویژگیهای شراب مست‌کننده را برمی‌شمرند (و رأیت المساجد محتشه مم‍ّن لایخاف الله مجتمعون فیها للغیبه و اکل لحوم اهل الحق‌ّ و یتواصفون فیها شراب مسکر) و دیدی هر که اموال یتیمان را می‌خورد او را صاحب صلاحیت می‌دانند (و رأیت من اکل اموال الیتامی یحد‌ّث بصلاحه) و دیدی که قاضیان برخلاف آنچه خدا فرمان داده است، قضاوت می‌کنند (و رأیت القضاه یقضون بخلاف ما أمرالله) و دیدی که حاکمان از روی طمع به خائن امان می‌دهند (و رأیت الولاه یأتمنون الخونه للطمع) و دیدی که حاکمان میراث را به کسانی می‌دهند که اهل فسق و فجور باشند و در ارتکاب حرام، خدا ناترس، از آن (میراث) برای خود برمی‌دارند و آنان را به حال خود رها می‌کنند (و رأیت المیراث قد وضعته الولاه لأهل الفسق و الجر ءه علی الله، یأخذون منها و یخلونهم و ما یشتهون) و دیدی که بر منبرها به پرهیزگاری فرمان می‌دهند و گوینده به آنچه فرمان می‌دهد عمل نمی‌کند (و رأیت المنابر یؤمر علیها بالتقوی و لا یعمل القائل بما یأمر) و آن‌گاه که دیدی مردم جز شکم و زیر شکم غایتی نمی‌شناسند و اهمیتی نمی‌دهند که آنچه می‌خورند حلال است یا حرام یا با چه کسی می‌آمیزند (و رأیت الناس همه‍ّم بطونهم و فروجهم، لا یبالون بما أکلوا و بما نکحوا)

*
اکنون می‌دانیم که پیشگوییهای ایزدیان و آسمانیان کم و بیش متحقق شده و تباهی در حال بسط و گسترش است و ما درست در بحبوحة طوفان پلیدی و پلشتی آخرالزمان هستیم و به زودی مصادیق بی‌شمار و روزافزون اخبار و احادیث را خواهیم دید، بی‌آنکه یارای مبارزه با آنها داشته باشیم. آیا اکنون که نه پای گریز داریم و نه دست ستیز و می‌دانیم به گفته امام علیه الصلوه و السلام سال به سال بدعت و شر‌ّ افزون‌تر می‌شود، هیچ دستاویزی برای نجات خود می‌توانیم یافت؟ یا کوره‌راهی که از آن خود را با دشواری به مقصد برسانیم؟ آیا گریزگاهی از شدائد و صدمات آخرالزمان هست؟ آری، ایزدیان و آسمانیان همان‌گونه که پیشاپیش ظهور و بروز و نشر و بسط فجایع گوناگون را در آخرالزمان به پیروان خود گوشزد کرده‌اند، گریزگاه را نیز نشان داده‌اند، این گریزگاه نه در پیرامون ما، بلکه در خرد و روان ما و در نسبتی است که می‌توانیم به لطف خداوند و رهنمونی روح‌القدس علیه‌الصلوه و السلام با حق تعالی و تقدس برقرار کنیم. امام ایزدیان حضرت جعفربن محم‍ّد ارواحنا له الفدا می‌فرماید:
آن‌گاه که دیدی هر آنچه گفتم متحقق شده است، از مردم و زمانه بر حذر باش و از خداوند عز‌ّوج‍ّل طلب نجات کن و بدان در قهر خداوند مستغرق‌اند و به آنان مهلت داده است تا هر چه می‌خواهند در گناه و فساد غوطه‌ور باشند، زیرا قصد نابودی آنان کرده است. همواره مراقب خود باش و بکوش تا برخلاف مردم عمل ‌کنی و پیرو تباهکاری آنان نباشی. آن‌گاه چون عذاب خداوند نازل شد و همگان را فرا گرفت، اگر بمیری به سوی رحمت خداوند شتافته‌ای. و اگر زنده بمانی از بلایی که دیگران بدان گرفتار آمده‌اند نجات یافته‌ای و بدان که خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کند.

کنون می‌دانیم که پیشگوییهای ایزدیان و آسمانیان کم و بیش متحقق شده و تباهی در حال بسط و گسترش است و ما درست در بحبوحة طوفان پلیدی و پلشتی آخرالزمان هستیم و به زودی مصادیق بی‌شمار و روزافزون اخبار و احادیث را خواهیم دید

 

خدا جون شکرت

روزی مردی خواب عجیبی دید،

 او دید که پیش فرشته هاست و به کارهای آنها نگاه می کند، هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند و تندتند نامه هائی را که توسط پیک ها از زمین می رسند، باز می کنند، وآنها را داخل جعبه می گذارند.

مرد از فرشته ای پرسید، شما چکار می کنید؟ فرشته در حالی که داشت نامه ای را باز می کرد،‌گفت: این جا بخش دریافت است و ما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می گیریم.

مرد کمی جلوتر رفت، باز تعدادی از فرشتگان را دید که کاغذهایی را داخل پاکت می گذارند و آن ها را توسط پیک هائی به زمین می فرستند.

مرد پرسید: شما ها چکار می کنید؟

یکی از فرشتگان با عجله گفت:‌این جا بخش ارسال است ، ما الطاف و رحمتهای خداوندی را برای بندگان می فرستیم .

مرد کمی جلوتر رفت و دید یک فرشته ای بیکار نشسته است

مرد با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بیکارید؟

فرشته جواب داد: این جا بخش تصدیق جواب است . مردمی که دعاهایشان مستجاب شده، باید جواب بفرستند ولی فقط عده بسیار کمی جواب می دهند.

مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می توانند جواب بفرستند؟

فرشته پاسخ داد:

 بسیار ساده، فقط کافی است بگویند :

خداجون شکرت


از آقاسید مهدی بیشتر بدانیم

                    سید مهدی شجاعی

زندگینامه: سید مهدی شجاعی در شهریورماه 1339 در تهران به دنیا آمد. در سال 1356 پس از اخذ دیپلم ریاضی وارد دانشکده هنرهای دراماتیک شد و در رشته ادبیات دراماتیک به تحصیل پرداخت. همزمان وارد دانشگاه حقوق دانشگاه تهران شد و پس از چند سال تحصیل در رشته علوم سیاسی، پیش از اخذ مدرک کارشناسی، آن را رها کرد و به‌طور جدی کار نوشتن در قالبهای مختلف ادبی را ادامه داد.
حوالی سالهای 58 و 59 یعنی حدود بیست سالگی اولین آثار او چه در مطبوعات و چه در قالب کتاب منتشر شد. حدود هشت سال مسئولیت صفحات فرهنگی و هنری روزنامه جمهوری اسلامی و سردبیری ماهنامه صحیفه را به عهده داشت. سالهای متمادی نیز سردبیری مجله رشد جوان را به عهده داشت و همزمان در سمت مدیر انتشارات برگ و انتشار حدود سیصد کتاب از نویسندگان و هنرمندان و محققان کشور همت گماشت. مسئولیت داوری چند دوره از جشنواره فیلم فجر و جشنواره تئاتر فجر و جشنواره فیلم کودک و نوجوان و جشنواره مطبوعات از فعالیتهای هنری و فرهنگی او طی سالهای 65 تا 75 به شمار می‌رود.
او اگرچه رشته تحصیلی‌اش ادبیات نمایشی بوده و چند نمایشنامه هم به دست چاپ سپرده، اما بیشتر بر روی داستان‌نویسی متمرکز شده و مجموعه‌های متعددی از داستانهای کوتاه و بلند را به کاروان تاریخ ادبیات ایران، هدیه کرده است.
از دیگر آثار هنری سید مهدی شجاعی، قطعات ادبی اوست که در قالب چند کتاب روانة بازار نشر شده است. فیلمنامه‌های «بدوک»، «دیروز بارانی» و «پدر» کارهای سینمایی مشترک او با مجید مجیدی و فیلمنامه «چشم خفاش» و «قله دنیا» کارهای سینمایی مشترک او با بهزاد بهزادپور است. از دیگر فیلمنامه‌های سید مهدی شجاعی می‌توان به «کمین» و «آخرین آبادی» اشاره کرد که توسط کانون پرورش فکری کودکان ساخته شده‌اند.
شجاعی، در زمینه ادبیات مذهبی، باب تازه‌ای را گشود و قالبهای نوین داستان‌نویسی را در این عرصه تجربه کرد. کتابهای «کشتی پهلوگرفته»، «پدر، عشق و پسر»، «آفتاب در حجاب»، «از دیار حبیب»، «شکوای سبز»، «خدا کند تو بیایی» و «دست دعا چشم امید» حاصل تجربیات او در این زمینه است. ادبیات کودک و نوجوان بخش دیگری از فعالیتهای ادبی جدی و مستمر سید مهدی شجاعی به شمار می‌رود. او در این زمینه تاکنون به تألیف و ترجمه بیش از صد کتاب مبادرت ورزیده است. سرپرستی دایرةالمعارف امام حسین(ع) از دیگر فعالیتهای تحقیقی او به شمار می‌رود که تاکنون 10 مجلد آن منتشر شده است. او هم‌اکنون نگارش فیلمنامه سریالی شهید چمران را به پایان برده و فیلمنامه سریالی حضرت یوسف(ع) را در 26 قسمت نوشته است.
سید مهدی شجاعی ضمن عضویت در هیئت مدیره کانون پرورش فکری، هم‌اکنون مدیر مسئول انتشارات «نیستان» می‌باشد.

کتاب رزیتاخاتون و آیینه زار استاد هم خیلی خواندنی است