پایتخت معنوی ایران کجاست

به نظر نمی رسد نیازی به برشمردن استدلال های انتخاب عنوان پایتخت معنوی ایران برای شهر مشهد وجود داشته باشد،اما این انتقاد را می توان وارد دانست که چرا مشهد الرضا را پایتخت معنوی جهان تشیع نام نمی نهیم . بدیهی بودن ضرورت نگاه ملی به شهر مشهد سئوال های مهم و متعدد را ایجاد می کند که نمی توان به راحتی از کنار آن ها گذشت مخصوصا آنکه بنیان گذار حکیم انقلاب و معمار جمهوری اسلامی همان ابتدای پیروزی انقلاب براین امر تصریح کردند.
در این تردید نیست که از ابتدای انقلاب تا کنون در شهر ملی مشهد اقدامات قابل توجهی برای خدمات دهی به زائران انجام شده است اما آیا این خدمات همه آن چیزی است که باید جامه عمل می پوشیده است؟
آن بخش از سوالاتی را که متوجه مسئولین استانی می شود را به مجالی دیگر موکول می کنیم وبه بررسی دیگر پرسش ها می پردازیم.
آیا پایتخت معنوی ایران نباید حداقل نیازهای رفاهی حدود 30 میلیون زائر را که در سال های آتی با شیبی بسیار تند افزایش می یاید تامین کند؟ چگونه قابل توجیه است که ده ها هزار زائر کنار خیابان های پایتخت معنوی جهان تشیع شب را به صبح برسانند؟چرا پایتخت معنوی ایران پیشرفته، از دادن سرویس معمولی به تلفن های همراه عاجز است؟ چه تصویری ایجاد می شود برای مسافر خارجی که وضعیت زیرساخت های ترافیکی برای پایتخت معنوی جهان تشیع را پایین تر یا حداکثر در حد شهرهای معمولی ایران می بیند و در ترافیک چند ساعته کلافه و عصبانی می شود؟ چه تعداد مراکز تفریحی و گردشگری مشابه پارک های تهران یا اصفهان که خاطره انگیز باشند به بهره برداری رسیده است؟ آیا برای یک نوجوان جز زیارت امامی که به او عشق می ورزد در مشهد جاذبه دیگری ایجاد کرده ایم؟ آیا نباید کودک ما غیر از حضور در حرم مطهر خاطره ای شیرین در خاطر خود از سفر به مشهد نگه دارد قبل از هرشهر دیگر مشتاق سفر به مشهد باشد؟ و خلاصه همه این سئوال ها را دراین سئوال خلاصه می کنیم که چرا درحالی که ورود تعداد مسافربه مشهد به سرعت رشد می یابد میزان ماندگاری زائر در مشهد سال به سال کاهش می یابد؟
خدمات فرهنگی مهمترین یا از مهمترین وظایف جمهوری اسلامی محسوب می شود. آیا میلیون ها زائری که از سراسر ایران صرفا به عشق ولایت و بهره برداری معنوی به مشهد الرضا سفر می کنند نمی توانند بهترین سفیران فرهنگی برای ترویج معارف و معروف های دینی در سراسر کشورباشند؟ مسئولیت استفاده از این فرصت با دستگاه های استان است یا مسئولین کشوری؟ کدام دستگاه فرهنگی کشوری برای استفاده از این فرصت استثنایی fبرنامه ریزی کرده است ، نمایندگان مجلس از ابتدای انقلاب تا کنون چه طرح هایی در این باره داشته اند؟ آیا حتی یک سئوال از یک مسئول دولتی در صحن علنی یا حتی کمیسیون ها طرح شده است؟
حتما تا کنون توصیفات زیاد و زیبایی از شهرهای کوچک و بزرگ دیگر کشورها شنیده اید. پیشرفت های دبی، مدرن شدن مدینه و مکه ، مراکز دیدنی در مالزی و هند، سرعت پیشرفت در چین و.....ترجیع بند کلام مسافرانی است که با هزینه های گزاف شخصی مبلغ پیشرفت دیگر کشورها هستند. آیا پایتخت معنوی ایران نباید سفیرانی داشته باشد که مروج پیشرفت تنها حکومت شیعه باشند؟ مراد از این نکته این نیست که ما به برج سازی الگوبرداری شده از فرهنگ غربی بپردازیم منظور این است که فرهنگ ایرانی اسلامی خود را در معماری های به روزشده، موزه های مدرن، جاذبه های تفریحی نمونه و .... به گونه ای ارائه کنیم که عظمت و پیشرفت های ایران اسلامی بتواند از مرزهای کشور بگذرد.آیا از کشوری که توان ساخت بزرگترین سد ها و دستیابی به پیچیده ترین فناوری های دنیا را دارد نمی توان و نباید انتظار داشت در پایتخت اصلی کشور خود نمادهای تمدن خود را بنا نهد؟ آیا نباید به جایی برسیم که نه تنها شیعیان عراق، عربستان و پاکستان بلکه دیگر مسلمانان دنیا پایتخت معنوی ایران را به عنوان انتخاب اول خود برگزینند؟ آیا اگر یک مسلمان غیرشیعه به دلیل دیگر جاذبه ها تنها یک بار به مشهد سفر کند می تواند حضور دربارگاه هشتمین جانشین پیامبر را فراموش کند؟
به نظر می رسد تکلیف روشن است نمی توان انتظار داشت رفاه ده ها میلیون زائر، تاثیرگذاری فرهنگی بر آنان و ارائه تصویری از ظرفیت شیعه به جهان اسلام فقط توسط دستگاه های استان وکمتر از 3میلیون شهروند مشهدی صورت پذیرد.
پایتخت معنوی ایران در انتظار توجه است و فعلا چشم ها به مجلس دوخته شده است تا نمایندگان با اختصاص ردیف بودجه مستقل گام اول را بردارند. آیا نمایندگان به وظیفه ملی و دینی خود عمل می کنند یا سهل انگاری ها ادامه پیدا می کند؟  

به نقل از سایت سردبیر WWW.SARDABIR.IR